«اگه من یه نفر رو کشته بودم چی می‌گفتی؟»
فکر کردم شوخی می‌کند یا این سوال را به خاطر رمانهای پلیسی‌ای می‌پرسد که عادت به خواندنشان داشت. علاوه بر این، این کتاب‌ها تنها چیزی بودند که او می‌خواند. شاید در یکی از آن رمان‌ها، زنی همین سوال را از نامزد خود می‌پرسید.
«چی می‌گفتم؟ هیچی.»
امروز هم همان جواب را می‌دادم. آیا ما حق داریم درباره‌ی آنهایی که دوستشان داریم، قضاوت کنیم؟ اگر آنها را دوست داریم، حتما به خاطرِ چیزی است، و آن چیز، ما را ار قضاوت کردن درباره‌ی آنها منع می‌کند. نمی‌کند؟
خرید کتاب علف شبانه
جستجوی کتاب علف شبانه در گودریدز
معرفی کتاب علف شبانه از نگاه کاربران
یک رمان جدید از ماندلا جذاب.
مشاهده لینک اصلی
آن را سخت به رتبه بندی ستاره به این: برای یک کتاب در کمتر از دو صد صفحه، آن را احساس کند آهسته به من، و من گاهی اوقات خود را کمی از نظر مسطح بودن شخصیت های خسته کننده، اما همچنین چیزهایی در مورد آن بود که من یافتم واقعا جذاب است نوت بوک سیاه از عنوان این است که ژان، کتاب راوی (که نویسنده است) نگهداری زمانی که او جوان تر بود، در دهه 1960 بود. او اکنون پنجاه سال بعد است و خود را دوباره با مشورت با دفترچه یادداشت مشغول می کند، همانطور که در مورد زمانی که در آن نوشته بود، فکر می کند زمانی است که چند ماه است که او یک زن جوان مرموز است که با برخی از سایه ها مردان در یک هتل پاریس. به نظر می رسد کمی از یک قافیه / رمز و راز به این کتاب احساس می شود، اما نه به طور کامل: کمتر از آن است که طرح ریزی شده از آن ممکن است حاکی از آن باشد، و نه واقعا یک وحی بزرگ و یا یک پایان صحیح. آن شخص دقیقا به شخصیت رانده نمی شود: چند شخصیت چیزی کمی بیش از نام نیستند، و داننی عمدتا به عنوان یک رمز و راز باقی می ماند، هرچند راوی چیزهایی را درباره او می آموزد که قبلا نمی دانست. بیش از هر چیز دیگر، این کتاب به من احساس ترکیبی از حرکت به سمت مکان و ایده و تصویر مبتنی بر. من معتقد هستم اگر من می دانستم که محله های پاریس و نشانه هایی که به طور دقیق به عنوان نیویورک می شناسند مورد بحث قرار می گیرند، من حتی بیشتر از آن را دوست داشتم، حتی بدون حس قوی از جغرافیای (یا مناظر یا تاریخ، فراتر از آنچه کتاب شامل می شود)، من احساس کردم که من از تغییر شهر، که در آن راوی برخی از ساختمان ها را پنجاه سال بعد تشخیص می دهد، اما متوجه می شود که مکان های دیگر تبدیل شده اند، با خیابان های کامل برای ساخت و ساز جدید پاک شده است. شهر و لایه های گذشته آن یکی از نگرانی های راویان حتی به عنوان یک مرد جوان است: بعضی از چیزهایی که او در نوت بوک خود نوشت، در دهه 1960 نامهای نقاشی شده برای کسب و کارهای قدیمی (دامی، انبار شراب) احتمالا به زودی ناپدید خواهد شد. به عنوان کسی که واقعا از شهرها / تاریخ / لایه ها / علامت های قدیمی خود را دوست دارد، من این را واقعا جذاب کردم. از نظر ایده ها و تصاویر، در مورد حافظه و هویت، فاصله یا عدم وجود آن بین گذشته و در حال حاضر بین آنهایی که گذشته و خودشان هستند و همچنین خودشان و همچنین بسیاری از مواردی را که رؤسای آن از زمان زندگی او جوانتر بود، نوشتند، اما لزوما درک واردات خود را نداشتند، بلکه در کنار رشته های روایت متصل کردن مردم اطراف او. یک تصویر مکرر در سراسر کتاب، یک شیشه شیشه ای است که رؤیایی را از چیزی یا شخص دیگری جدا می کند: پنجره های آپارتمانی روشن که به شما احساس می کند که حضور و عدم حضور شما را نشان می دهد، @ یک پنجره قطار استعاره ای که فراتر از آن منظره به سرعت می گذرد، یک پنجره تصور از یک ماشین مترو که از آن به نظر می رسد در مورد نگاه کردن به کسی که او می داند، شیشه شیشه ای است که یک زندانی را از یک بازدید کننده (در رویای) جدا می کند، یک پنجره ی کافه که از طریق آن راوی و کسی از گذشته اش، یکدیگر را تشخیص می دهند، یک هتل پنجره لابی که خارج از آن راوی است، غیر قابل مشاهده است. این احساس فاصله زمانی گویا در خود روایت است که من فکر می کنم این است که چرا احساس آرام شدن می کند، اما عمدا آن را هدف قرار می دهد و من حدس می زنم که کار می کند: من آن را قابل توجه یافتم و تصور می کردم که تصاویری که به وضوح آن را ساخته اند، از کتاب، مانند این، که راوی استفاده می کند برای توضیح آنچه که او در نوشتن چیزهای خود را در نوت بوک سیاه خود را انجام می دهد، @ تا یک نقطه مرجع بعدا @: قطار با عجله ایستگاه بسیار سریع برای شما به خواندن نام شهر. بنابراین، با پیشانی خود در برابر پنجره فشار داده شده، شما جزئیات دیگر را یادداشت: رودخانه عبور، برج زاغه روستا، یک گاو سیاه در زیر درخت، که از گله خارج می شود. شما امیدوار هستید که در ایستگاه بعدی قادر به خواندن نام و پیدا کردن منطقه ای باشید که در آن هستید. (13)
مشاهده لینک اصلی
عنوان انگلیسی این رمان Black Notebook است که در مقایسه با نسخه اول، The Grass of the Nights، نامی بسیار شاعرانه اما کاملا دقیق است. این می تواند یکی از تاریکترین رمانهای Modiano باشد. اسرار مضطرب از گذشته که طعم و مزه عجیب و غریب ناشی از خوردن، محل های عادی (در این مورد، عمدتا در منطقه مونپارنس پاریس) را ترک می کند که جغرافیای عظیم و جنجالی ناحیه ای را ایجاد می کند، اسرارهایی که هرگز قابل حل نیست، با گذشت زمان، زمانیکه لایه هایی از هم زدن و مخلوط کردن به نقطه ای از احساس سوزش و سرگیجه ایجاد می شود، زندگی در آستانه ای که همیشه به نظر می آید بین کیفیت های رویایی و کورکورانه تکان می خورد: همه این عناصر در اغلب مدیاآن ها ظاهر می شوند رمان ها، اما آنها به شدت در حال افزایش است که هر دو هیپنوتیزم و خسته کننده است. احساس نگرانی بیشتر از همیشه است. به نظر میرسد که احساس غم و اندوه اجتناب ناپذیر Modiano به طور ناگهانی بر تمام بقیه غلبه کرده است و غم و اندوه که با دنیای او مرتبط می شود، اکنون مرموزتر و شاید خطرناک تر می شود. و با این حال، همانطور که اغلب با نویسنده، هیچ چیز بسیار در طول دوره سیاه نوت بوک اتفاق نمی افتد. راوی می گوید: \"مثل یک خواب عمیق، در واقع - در خیابان های تنهایی که رویدادهای جوانان او اتفاق افتاده است. او به یاد می آورد یا تلاش می کند تا مردم مشکوک را به خاطر بسپارد که هرگز واقعا به خوبی نمی داند، او برای مکان هایی که ممکن است ناپدید شده یا محل دقیق آنها فراموش شود، جستجو می کند. او به ندرت تلاش می کند خاطرات یک رابطه عاشقانه با یک زن مرموز را به دست آورد. چشم انداز ویرانگر به نظر می رسد، اگر آن را می تواند او را به راه های مخفی از گذشته منجر شود. اما تنها در رویاهای ذهن او است که او می تواند، گاهی اوقات، و پس از آن فقط به طور ناگهانی، چیزهایی را از آنچه که از دست داده است و چیزی را تغییر می دهد را جذب می کند تا حداقل به آنها ظاهر یکپارچگی بدهد. موسیقی سبک Modianos، همیشه یکی از علائق تجاری او، در این رمان بیشتر از همیشه مشهود است. شیوه ای که او دوست دارد نامهای مردم، خیابان ها، خانه ها را بنویسد و آنها را تکرار کند، یک نوع لالایی وسواسی ایجاد می کند. دنیای سیاه نوت بوک تقریبا دنیای موازی به خود ما است و در قلمرو یک عجیب و غریب اما بعضی اوقات آرامش بخش است. حس از دست دادن صمیمی اما غیرواقعی غالب است. این رمان بعضی اوقات مرا از جهان داوین لینچ یاد می کند، اما همچنین از تنهایی بسیار زیاد که نقاشی های ادوپ هپپر را می پوشاند. همچنین با فضای بسیار خاصی که بعضی از فیلمهای فرانسوی دهه پنجاه و شصت از پاریس به عنوان یک پس زمینه تیره و ترسناك مطرح می شود، دوباره به هم متصل می شوند: فیلم هایی كه به موزه ها می آیند و همچنین فیلم های بسیاری از فیلم های فرانسوی فرانسوی هستند، ، مودیانو دیده است. سیاه نوت بوک دوز شدید متود مودیانو است.
مشاهده لینک اصلی
@ Notebook @ Black is the latest work of Patrick Modianoâ € ™ s to be translated into English. ناشر آن را به عنوان یک رمان میپردازد، اما این حوادث در اولین شخص توسط ژان، که به نام نام Modiano نامیده می شود، روایت می شود. این به خودی خود یک بی ثباتی متنی خاص ایجاد می کند. در حقیقت، در صفحات باز، ژان خودش به نظر نمی رسد که چه چیزی را به کار می دهد: یک مجله خصوصی؟ قطعات یک خاطره؟ او به ما می گوید که دفترچه سیاه حاوی «اسم ها، شماره تلفن ها، قرار ملاقات ها و همچنین متن های کوتاه است که ممکن است در رابطه با ادبیات داشته باشد.» منبع اصلی آن یک دفترچه یادداشت سیاه و سفید 50 ساله است که در آن او حوادث خاصی را ثبت کرده بود «نقاط ضعف» که با ما به اشتراک میگذارد، تصویر زندگی بی هدف، پرپتیوتیکی را که در اوایل دهه 20 در پاریس رهبری کرد، نشان میدهد؛ آنچه که آنها تشکیل می دهند، ما تصمیم می گیریم. با این حال ما تصمیم به طبقه بندی آن، متن شده است هنرمندانه و حساس ترجمه شده توسط یکی از ترجمه مترجمان مددی، مارک Polizzotti.Modianoâ € ™ ثانیه رمان اغلب شامل جستجو برای کسی که او را در جوانان خود می دانستند. اغلب این افراد این زنان هستند. در ماه عسل، اینگرید تیرسن، یک زن راوی به طور مختصر در طول جنگ در جنوب فرانسه ملاقات کرد. در خارج از تاریکی، ژاکلین، یک دختر با روایت او پس از ارتکاب جرم به لندن فرار می کند. او او را ترک می کند و سپس 15 سال بعد دوباره تحت عنوان نام مستعار Thà © Rèse Caisley ظاهر می شود. پس از یک وقفه کوتاه، او دوباره از بین می رود. داستان سیاه نوت بوک متضاد تلاش ژان تلاش برای کشف آنچه که از داننی، زن مرموز او در پاریس نزدیک به نیم قرن پیش ملاقات کرد. او Dannie را به عنوان \"نور بیش از یک نقطه نور، بدون تسکین\" توصیف می کند، همانطور که در عکس بیش از حد قرار گرفته است. خالی. \"Dannie به نظر می رسد از هیچ جا. گذشته اش مبهم و مبهم است. او توسط چندین نام مستعار، از جمله مایلی سمپیری، میچل آگاموری و جینین د چیلوود، می رود. نام واقعی او دومینیک راجر است. او هیچ خانواده ای ندارد که از آن سخن بگوید، هیچ نشانی دائمی، هیچ وسیله معیاری برای پشتیبانی وجود ندارد. او با گروهی از اعضای \"گروه مونترپناس\" همکاری می کند. این خدمه شلوغ در لابی هتل ایده آل است که در آن برنامه های \"کلاهبرداری های کثیف\" را برنامه ریزی می کنند. اعضای مختلف این باند کمک و حمایت از وجود او؛ آنها اتاق او را در هتلی که در آن ملاقات می کنند، در اختیار او می گذارد، به او اجازه استفاده از یک ماشین را می دهد و یکی از آنها با اسناد هویت نادرست خود را فراهم می کند. آنچه که او در مقابل انجام می دهد، دست نخورده باقی مانده است. وقتی ژان با Dannie و همکارانش ملاقات می کند، او از \"برخورد\" برخوردار است. \"او سپس به طور گذشته به ما می گوید، او\" تماشاگر \" که همه چیز را در نوت بوک سیاه خود گذاشت. او یک ناظر بود که \"مشخصات کم\" را حفظ کرد. »اما مشخصات او کم نیست که از یک کارگروه پلیس Langlais که از او برای فراخوانی در مورد« گروه مونتانارنس »دعوت کرده است، مطلع شده است داننی Langlais هشدار می دهد که ژان با آنها مخلوط نیست. همانند تقریبا همه رمان های Modiano، تنظیم پاریس است. این شهر است که در آن متولد شد و شهر که همچنان به او جذاب است. مدیانو در سخنرانی نوبل خود اشاره به \"Eugène Sueâ € ™ ثانیه لس Mystères de پاریس (1842 - 1843):\" شهر [â € |] با اولین برداشت من از دوران کودکی مرتبط است، و این برداشت ها اینقدر قوی است که من به طور مداوم به بررسی \"قصه های پاریس\" از آن زمان پرداخته ام. مرجع بیشتر از گذراندن اهمیت است. همانطور که پیتر بروکس در Reading for Plot: Design and Thinking در روایت (1984) می نویسد، Sue â € œ به درمان های روان شناسی محبوب بازگشته است توپوگرافی و جمعیت شناسی خاصی از جرم و انحراف اجتماعی، پیدا کردن و بهره برداری از یک فرم جدید ازnarratable \"در این رابطه، مدیاگو بسیار وارث وی است. شخصیت های مرد در بسیاری از رمان های او دچار ترس و ترس هستند، در حالی که زنان تمایل دارند تا دور، شکننده و مستعد ابتلا به خودکشی باشند. همه آنها در حاشیه جامعه بورژوایی قابل احترام هستند. در دفتر یادداشت سیاه، ژان خود را، به صورت خلاصه، به عنوان یکی از آنها توضیح می دهد: \"من اعتباری نداشتم، مشروعیت ندارم. هیچ خانواده یا وضعیت اجتماعی تعریف نشده است. من در هواپیما پاریس شناور شدم. «تمهای ناپدید شدن، هویت و گذشت زمان»، مودیانو به کمیته نوبل گفت: «با توپوگرافی شهرها نزدیک است.» در یک شهر، هرکس می تواند ناپدید می شوند اگر بخواهند؛ هر کس می تواند هویت خود را با تصویب نام مستعار تغییر دهد. و شهرها هميشه در حال تغيير هستند، همانطور که بويدلر در «سوان» (Le Cygne) مايل است «:« پاريس قديميتر نيست (شکل شهر / تغييرات بسيار سريعتر، قحطيتر از قلب انسان ) .â € (ترجمه شده توسط ویلیام Aggeler.) کار مدیانا مدیتیشن طولانی در مورد این تغییرات شهری است. جین و داننی اغلب وقت خود را صرف هم می کنند و خیال پردازی های پاریس را سرگردان می کنند. آنها در اتاق های شلوغ در هتل های ارزان قیمت زندگی می کنند و اغلب آنها را می گذرانند. آنها هیچ جایگاهی برای تماس با خانه ندارند. آنها در حال حاضر وجود دارد، به دنبال جلوگیری از â € œmenace که بیش از همه چیز شناور است. â € این تهدید از افرادی که با آنها وابسته است و از انتزاعی تر، اما به شیوه خود، به طور مساوی اجتماعی بورژوایی خطرناک است. ..
مشاهده لینک اصلی
تکان خوردن مدیانو لذت غیر منتظره بود. من به معنای خواندن او بودم اما می دانستم که هنوز بسیاری از کارهای او هنوز ترجمه نشده است، بنابراین وقتی این آخرین رمان را دیدم دیدم این فرصت را داشتم. داستان اینجا جوی است. هس به معنای عمیق خود شناخته شده است، و این درست در مورد Notebook Black است. هر خیابان، ساختمان، و کافه در جزئیات دقیق ضبط شده است. در حقیقت، به نظر میرسد که احساساتی به نظر میرسد، به نظر میرسد آنچه که گفته یا تجربه شده است، حقیقت نداشته باشد. من در این مورد از ناشناخته لذت می بردم. رمانتیک مرموز و مودبانه است، و من دوست دارم که او یک داستان از این طول می کشد. به اندازه کافی برای جلب توجه شما و نگه داشتن شما در یک فضای ناسازگار و مشکوک سرگرم می شود. من با سبک او جذاب است و می تواند ببیند که چرا او برنده نوبل شد.
مشاهده لینک اصلی
کتاب های مرتبط با - کتاب علف شبانه
فکر کردم شوخی می‌کند یا این سوال را به خاطر رمانهای پلیسی‌ای می‌پرسد که عادت به خواندنشان داشت. علاوه بر این، این کتاب‌ها تنها چیزی بودند که او می‌خواند. شاید در یکی از آن رمان‌ها، زنی همین سوال را از نامزد خود می‌پرسید.
«چی می‌گفتم؟ هیچی.»
امروز هم همان جواب را می‌دادم. آیا ما حق داریم درباره‌ی آنهایی که دوستشان داریم، قضاوت کنیم؟ اگر آنها را دوست داریم، حتما به خاطرِ چیزی است، و آن چیز، ما را ار قضاوت کردن درباره‌ی آنها منع می‌کند. نمی‌کند؟
خرید کتاب علف شبانه
جستجوی کتاب علف شبانه در گودریدز
مشاهده لینک اصلی
آن را سخت به رتبه بندی ستاره به این: برای یک کتاب در کمتر از دو صد صفحه، آن را احساس کند آهسته به من، و من گاهی اوقات خود را کمی از نظر مسطح بودن شخصیت های خسته کننده، اما همچنین چیزهایی در مورد آن بود که من یافتم واقعا جذاب است نوت بوک سیاه از عنوان این است که ژان، کتاب راوی (که نویسنده است) نگهداری زمانی که او جوان تر بود، در دهه 1960 بود. او اکنون پنجاه سال بعد است و خود را دوباره با مشورت با دفترچه یادداشت مشغول می کند، همانطور که در مورد زمانی که در آن نوشته بود، فکر می کند زمانی است که چند ماه است که او یک زن جوان مرموز است که با برخی از سایه ها مردان در یک هتل پاریس. به نظر می رسد کمی از یک قافیه / رمز و راز به این کتاب احساس می شود، اما نه به طور کامل: کمتر از آن است که طرح ریزی شده از آن ممکن است حاکی از آن باشد، و نه واقعا یک وحی بزرگ و یا یک پایان صحیح. آن شخص دقیقا به شخصیت رانده نمی شود: چند شخصیت چیزی کمی بیش از نام نیستند، و داننی عمدتا به عنوان یک رمز و راز باقی می ماند، هرچند راوی چیزهایی را درباره او می آموزد که قبلا نمی دانست. بیش از هر چیز دیگر، این کتاب به من احساس ترکیبی از حرکت به سمت مکان و ایده و تصویر مبتنی بر. من معتقد هستم اگر من می دانستم که محله های پاریس و نشانه هایی که به طور دقیق به عنوان نیویورک می شناسند مورد بحث قرار می گیرند، من حتی بیشتر از آن را دوست داشتم، حتی بدون حس قوی از جغرافیای (یا مناظر یا تاریخ، فراتر از آنچه کتاب شامل می شود)، من احساس کردم که من از تغییر شهر، که در آن راوی برخی از ساختمان ها را پنجاه سال بعد تشخیص می دهد، اما متوجه می شود که مکان های دیگر تبدیل شده اند، با خیابان های کامل برای ساخت و ساز جدید پاک شده است. شهر و لایه های گذشته آن یکی از نگرانی های راویان حتی به عنوان یک مرد جوان است: بعضی از چیزهایی که او در نوت بوک خود نوشت، در دهه 1960 نامهای نقاشی شده برای کسب و کارهای قدیمی (دامی، انبار شراب) احتمالا به زودی ناپدید خواهد شد. به عنوان کسی که واقعا از شهرها / تاریخ / لایه ها / علامت های قدیمی خود را دوست دارد، من این را واقعا جذاب کردم. از نظر ایده ها و تصاویر، در مورد حافظه و هویت، فاصله یا عدم وجود آن بین گذشته و در حال حاضر بین آنهایی که گذشته و خودشان هستند و همچنین خودشان و همچنین بسیاری از مواردی را که رؤسای آن از زمان زندگی او جوانتر بود، نوشتند، اما لزوما درک واردات خود را نداشتند، بلکه در کنار رشته های روایت متصل کردن مردم اطراف او. یک تصویر مکرر در سراسر کتاب، یک شیشه شیشه ای است که رؤیایی را از چیزی یا شخص دیگری جدا می کند: پنجره های آپارتمانی روشن که به شما احساس می کند که حضور و عدم حضور شما را نشان می دهد، @ یک پنجره قطار استعاره ای که فراتر از آن منظره به سرعت می گذرد، یک پنجره تصور از یک ماشین مترو که از آن به نظر می رسد در مورد نگاه کردن به کسی که او می داند، شیشه شیشه ای است که یک زندانی را از یک بازدید کننده (در رویای) جدا می کند، یک پنجره ی کافه که از طریق آن راوی و کسی از گذشته اش، یکدیگر را تشخیص می دهند، یک هتل پنجره لابی که خارج از آن راوی است، غیر قابل مشاهده است. این احساس فاصله زمانی گویا در خود روایت است که من فکر می کنم این است که چرا احساس آرام شدن می کند، اما عمدا آن را هدف قرار می دهد و من حدس می زنم که کار می کند: من آن را قابل توجه یافتم و تصور می کردم که تصاویری که به وضوح آن را ساخته اند، از کتاب، مانند این، که راوی استفاده می کند برای توضیح آنچه که او در نوشتن چیزهای خود را در نوت بوک سیاه خود را انجام می دهد، @ تا یک نقطه مرجع بعدا @: قطار با عجله ایستگاه بسیار سریع برای شما به خواندن نام شهر. بنابراین، با پیشانی خود در برابر پنجره فشار داده شده، شما جزئیات دیگر را یادداشت: رودخانه عبور، برج زاغه روستا، یک گاو سیاه در زیر درخت، که از گله خارج می شود. شما امیدوار هستید که در ایستگاه بعدی قادر به خواندن نام و پیدا کردن منطقه ای باشید که در آن هستید. (13)
مشاهده لینک اصلی
عنوان انگلیسی این رمان Black Notebook است که در مقایسه با نسخه اول، The Grass of the Nights، نامی بسیار شاعرانه اما کاملا دقیق است. این می تواند یکی از تاریکترین رمانهای Modiano باشد. اسرار مضطرب از گذشته که طعم و مزه عجیب و غریب ناشی از خوردن، محل های عادی (در این مورد، عمدتا در منطقه مونپارنس پاریس) را ترک می کند که جغرافیای عظیم و جنجالی ناحیه ای را ایجاد می کند، اسرارهایی که هرگز قابل حل نیست، با گذشت زمان، زمانیکه لایه هایی از هم زدن و مخلوط کردن به نقطه ای از احساس سوزش و سرگیجه ایجاد می شود، زندگی در آستانه ای که همیشه به نظر می آید بین کیفیت های رویایی و کورکورانه تکان می خورد: همه این عناصر در اغلب مدیاآن ها ظاهر می شوند رمان ها، اما آنها به شدت در حال افزایش است که هر دو هیپنوتیزم و خسته کننده است. احساس نگرانی بیشتر از همیشه است. به نظر میرسد که احساس غم و اندوه اجتناب ناپذیر Modiano به طور ناگهانی بر تمام بقیه غلبه کرده است و غم و اندوه که با دنیای او مرتبط می شود، اکنون مرموزتر و شاید خطرناک تر می شود. و با این حال، همانطور که اغلب با نویسنده، هیچ چیز بسیار در طول دوره سیاه نوت بوک اتفاق نمی افتد. راوی می گوید: \"مثل یک خواب عمیق، در واقع - در خیابان های تنهایی که رویدادهای جوانان او اتفاق افتاده است. او به یاد می آورد یا تلاش می کند تا مردم مشکوک را به خاطر بسپارد که هرگز واقعا به خوبی نمی داند، او برای مکان هایی که ممکن است ناپدید شده یا محل دقیق آنها فراموش شود، جستجو می کند. او به ندرت تلاش می کند خاطرات یک رابطه عاشقانه با یک زن مرموز را به دست آورد. چشم انداز ویرانگر به نظر می رسد، اگر آن را می تواند او را به راه های مخفی از گذشته منجر شود. اما تنها در رویاهای ذهن او است که او می تواند، گاهی اوقات، و پس از آن فقط به طور ناگهانی، چیزهایی را از آنچه که از دست داده است و چیزی را تغییر می دهد را جذب می کند تا حداقل به آنها ظاهر یکپارچگی بدهد. موسیقی سبک Modianos، همیشه یکی از علائق تجاری او، در این رمان بیشتر از همیشه مشهود است. شیوه ای که او دوست دارد نامهای مردم، خیابان ها، خانه ها را بنویسد و آنها را تکرار کند، یک نوع لالایی وسواسی ایجاد می کند. دنیای سیاه نوت بوک تقریبا دنیای موازی به خود ما است و در قلمرو یک عجیب و غریب اما بعضی اوقات آرامش بخش است. حس از دست دادن صمیمی اما غیرواقعی غالب است. این رمان بعضی اوقات مرا از جهان داوین لینچ یاد می کند، اما همچنین از تنهایی بسیار زیاد که نقاشی های ادوپ هپپر را می پوشاند. همچنین با فضای بسیار خاصی که بعضی از فیلمهای فرانسوی دهه پنجاه و شصت از پاریس به عنوان یک پس زمینه تیره و ترسناك مطرح می شود، دوباره به هم متصل می شوند: فیلم هایی كه به موزه ها می آیند و همچنین فیلم های بسیاری از فیلم های فرانسوی فرانسوی هستند، ، مودیانو دیده است. سیاه نوت بوک دوز شدید متود مودیانو است.
مشاهده لینک اصلی
@ Notebook @ Black is the latest work of Patrick Modianoâ € ™ s to be translated into English. ناشر آن را به عنوان یک رمان میپردازد، اما این حوادث در اولین شخص توسط ژان، که به نام نام Modiano نامیده می شود، روایت می شود. این به خودی خود یک بی ثباتی متنی خاص ایجاد می کند. در حقیقت، در صفحات باز، ژان خودش به نظر نمی رسد که چه چیزی را به کار می دهد: یک مجله خصوصی؟ قطعات یک خاطره؟ او به ما می گوید که دفترچه سیاه حاوی «اسم ها، شماره تلفن ها، قرار ملاقات ها و همچنین متن های کوتاه است که ممکن است در رابطه با ادبیات داشته باشد.» منبع اصلی آن یک دفترچه یادداشت سیاه و سفید 50 ساله است که در آن او حوادث خاصی را ثبت کرده بود «نقاط ضعف» که با ما به اشتراک میگذارد، تصویر زندگی بی هدف، پرپتیوتیکی را که در اوایل دهه 20 در پاریس رهبری کرد، نشان میدهد؛ آنچه که آنها تشکیل می دهند، ما تصمیم می گیریم. با این حال ما تصمیم به طبقه بندی آن، متن شده است هنرمندانه و حساس ترجمه شده توسط یکی از ترجمه مترجمان مددی، مارک Polizzotti.Modianoâ € ™ ثانیه رمان اغلب شامل جستجو برای کسی که او را در جوانان خود می دانستند. اغلب این افراد این زنان هستند. در ماه عسل، اینگرید تیرسن، یک زن راوی به طور مختصر در طول جنگ در جنوب فرانسه ملاقات کرد. در خارج از تاریکی، ژاکلین، یک دختر با روایت او پس از ارتکاب جرم به لندن فرار می کند. او او را ترک می کند و سپس 15 سال بعد دوباره تحت عنوان نام مستعار Thà © Rèse Caisley ظاهر می شود. پس از یک وقفه کوتاه، او دوباره از بین می رود. داستان سیاه نوت بوک متضاد تلاش ژان تلاش برای کشف آنچه که از داننی، زن مرموز او در پاریس نزدیک به نیم قرن پیش ملاقات کرد. او Dannie را به عنوان \"نور بیش از یک نقطه نور، بدون تسکین\" توصیف می کند، همانطور که در عکس بیش از حد قرار گرفته است. خالی. \"Dannie به نظر می رسد از هیچ جا. گذشته اش مبهم و مبهم است. او توسط چندین نام مستعار، از جمله مایلی سمپیری، میچل آگاموری و جینین د چیلوود، می رود. نام واقعی او دومینیک راجر است. او هیچ خانواده ای ندارد که از آن سخن بگوید، هیچ نشانی دائمی، هیچ وسیله معیاری برای پشتیبانی وجود ندارد. او با گروهی از اعضای \"گروه مونترپناس\" همکاری می کند. این خدمه شلوغ در لابی هتل ایده آل است که در آن برنامه های \"کلاهبرداری های کثیف\" را برنامه ریزی می کنند. اعضای مختلف این باند کمک و حمایت از وجود او؛ آنها اتاق او را در هتلی که در آن ملاقات می کنند، در اختیار او می گذارد، به او اجازه استفاده از یک ماشین را می دهد و یکی از آنها با اسناد هویت نادرست خود را فراهم می کند. آنچه که او در مقابل انجام می دهد، دست نخورده باقی مانده است. وقتی ژان با Dannie و همکارانش ملاقات می کند، او از \"برخورد\" برخوردار است. \"او سپس به طور گذشته به ما می گوید، او\" تماشاگر \" که همه چیز را در نوت بوک سیاه خود گذاشت. او یک ناظر بود که \"مشخصات کم\" را حفظ کرد. »اما مشخصات او کم نیست که از یک کارگروه پلیس Langlais که از او برای فراخوانی در مورد« گروه مونتانارنس »دعوت کرده است، مطلع شده است داننی Langlais هشدار می دهد که ژان با آنها مخلوط نیست. همانند تقریبا همه رمان های Modiano، تنظیم پاریس است. این شهر است که در آن متولد شد و شهر که همچنان به او جذاب است. مدیانو در سخنرانی نوبل خود اشاره به \"Eugène Sueâ € ™ ثانیه لس Mystères de پاریس (1842 - 1843):\" شهر [â € |] با اولین برداشت من از دوران کودکی مرتبط است، و این برداشت ها اینقدر قوی است که من به طور مداوم به بررسی \"قصه های پاریس\" از آن زمان پرداخته ام. مرجع بیشتر از گذراندن اهمیت است. همانطور که پیتر بروکس در Reading for Plot: Design and Thinking در روایت (1984) می نویسد، Sue â € œ به درمان های روان شناسی محبوب بازگشته است توپوگرافی و جمعیت شناسی خاصی از جرم و انحراف اجتماعی، پیدا کردن و بهره برداری از یک فرم جدید ازnarratable \"در این رابطه، مدیاگو بسیار وارث وی است. شخصیت های مرد در بسیاری از رمان های او دچار ترس و ترس هستند، در حالی که زنان تمایل دارند تا دور، شکننده و مستعد ابتلا به خودکشی باشند. همه آنها در حاشیه جامعه بورژوایی قابل احترام هستند. در دفتر یادداشت سیاه، ژان خود را، به صورت خلاصه، به عنوان یکی از آنها توضیح می دهد: \"من اعتباری نداشتم، مشروعیت ندارم. هیچ خانواده یا وضعیت اجتماعی تعریف نشده است. من در هواپیما پاریس شناور شدم. «تمهای ناپدید شدن، هویت و گذشت زمان»، مودیانو به کمیته نوبل گفت: «با توپوگرافی شهرها نزدیک است.» در یک شهر، هرکس می تواند ناپدید می شوند اگر بخواهند؛ هر کس می تواند هویت خود را با تصویب نام مستعار تغییر دهد. و شهرها هميشه در حال تغيير هستند، همانطور که بويدلر در «سوان» (Le Cygne) مايل است «:« پاريس قديميتر نيست (شکل شهر / تغييرات بسيار سريعتر، قحطيتر از قلب انسان ) .â € (ترجمه شده توسط ویلیام Aggeler.) کار مدیانا مدیتیشن طولانی در مورد این تغییرات شهری است. جین و داننی اغلب وقت خود را صرف هم می کنند و خیال پردازی های پاریس را سرگردان می کنند. آنها در اتاق های شلوغ در هتل های ارزان قیمت زندگی می کنند و اغلب آنها را می گذرانند. آنها هیچ جایگاهی برای تماس با خانه ندارند. آنها در حال حاضر وجود دارد، به دنبال جلوگیری از â € œmenace که بیش از همه چیز شناور است. â € این تهدید از افرادی که با آنها وابسته است و از انتزاعی تر، اما به شیوه خود، به طور مساوی اجتماعی بورژوایی خطرناک است. ..
مشاهده لینک اصلی
تکان خوردن مدیانو لذت غیر منتظره بود. من به معنای خواندن او بودم اما می دانستم که هنوز بسیاری از کارهای او هنوز ترجمه نشده است، بنابراین وقتی این آخرین رمان را دیدم دیدم این فرصت را داشتم. داستان اینجا جوی است. هس به معنای عمیق خود شناخته شده است، و این درست در مورد Notebook Black است. هر خیابان، ساختمان، و کافه در جزئیات دقیق ضبط شده است. در حقیقت، به نظر میرسد که احساساتی به نظر میرسد، به نظر میرسد آنچه که گفته یا تجربه شده است، حقیقت نداشته باشد. من در این مورد از ناشناخته لذت می بردم. رمانتیک مرموز و مودبانه است، و من دوست دارم که او یک داستان از این طول می کشد. به اندازه کافی برای جلب توجه شما و نگه داشتن شما در یک فضای ناسازگار و مشکوک سرگرم می شود. من با سبک او جذاب است و می تواند ببیند که چرا او برنده نوبل شد.
مشاهده لینک اصلی